Νόστιμον ήμαρ

Ο   δρόμος   είχε   τη   δική   του   ... ιστορία   -   3o  μέρος

Στις  19  Απριλίου  1795  με  διάταγμα  της  Μεγάλης  Αικατερίνης  άρχισε  η  συγκρότηση  του  ελληνικού  ουλαμού  της  Οδησσού  αριθμώντας  348  άτομα . Μεταξύ  των  Ελλήνων  υπήρχαν  μερικές  δεκάδες  ναυτικών , που  υπηρέτησαν  νωρίτερα  στο  στολίσκο  του  Λάμπρου  Κατσώνη . Εκτός  αυτού , για  τους  Έλληνες  αποίκους  στην  περιοχή  της  Οντέσσας  μοιράστηκαν  15000  δέκατα  γης . Ένα  δέκατο γης  ήταν  1,09  εκτάρια  και  περίπου  110  στρέμματα . Δηλαδή  συνολικά  η  γη  που  δόθηκε  στους  Έλληνες  ήταν  1.650.000  στρέμματα  γης . Με  διαταγή  της  Αυτοκράτειρας  χτίστηκαν  53  πέτρινα  σπίτια . Δόθηκαν  χρηματικά  επιδόματα  τα  οποία  για  10  χρόνια  ήταν  ελεύθερα  εισφορών . Ιδρύθηκαν  επίσης  κηδεμονίες  κάτω  από  την  εποπτεία  και  επίβλεψη  του  Έλληνα  υποπλοιάρχου  Κόσογλου . Στα  τέλη  του  1795  στην  Οδησσό  από  τα  νησιά  του  Αρχιπελάγους  μετανάστευσαν  περίπου  100  οικογένειες  από  τις  οποίες  27  ανήκαν  σε  εμπόρους . Στις  20  Σεπτέμβρη  1795  στο  χορό  προς  τιμήν  των  γενεθλίων  του  Τσεσάρεβιτς  Πάβελ  Πέτροβιτς  στο  Βασιλικό  χωριό  ο  Λάμπρος  Κατσώνης  επίσημα  παρουσιάζεται  στην  Αυτοκράτειρα .

Ο  Τσεσάρεβιτς  Πάβελ  Πέτροβιτς  Ι  ( 1754 – 1801 )

Το  Βασιλικό  χωριό

Γι  αυτό  το  γεγονός  που  συνέβη  εκείνη  την  ημέρα  το  περιοδικό  της  Αγίας  Πετρούπολης  Κάμερ – Φουριέρ  αναφέρει  :  « Η  Αυτοκρατορική  Μεγαλειότης  καταδέχτηκε  να  δώσει  το  χέρι  της  στον  υψηλό  επισκέπτη  από  τη  Χερσώνα  πλοίαρχο  Λάμπρο  Κατσώνη , τον  οποίο  παρουσίασε  ο  ανώτατος  αξιωματούχος  της  αυλής  πρίγκηπας  Α. Α. Καλτσόβ – Μασάλσκυ.»

Η  Μεγάλη  Αικατερίνη  όχι  μόνο  συγχωρεί  τον  κουρσάρο  της , αλλά  και  ως  ένδειξη  της  ιδιαίτερης  αναγνώρισης  της  στρατιωτικής  του  ικανότητας  και  αξίας  του  επιτρέπει  να  παρίσταται  στις  δεξιώσεις  και  τις  γιορτές  στο  παλάτι  φορώντας  το  φέσι  του  και  προσφέροντάς  του  μια  ασημένια  κονκάρδα  με  σκαλισμένη  πάνω  της  την  επιγραφή : « Υπό  την  προστασία  της  Αικατερίνης . Το  θάνατο  του  προστάτη  της  Κατσώνη  τον  δέχεται  σαν  προσωπική  τραγωδία . »

Η  Μεγάλη  Αικατερίνη  ( 1729 - 1796 )

Κάποτε , ένα  βράδυ , κατά  τη  διάρκεια  της  κουβέντας  στο  παλάτι  Μαρλί  στο  Πέτεργκοφ , στο  οποίο  ήταν  παρών  ο  Κατσώνης , τελειώνοντας  η  πρόποση  και  συζητώντας  για  τους  πόνους  των  κάτω  άκρων , ο  Λάμπρος  διηγήθηκε  ότι  γιάτρεψε  κάποιο  εξάνθημα  που  τον  ταλαιπωρούσε  χρησιμοποιώντας  αλατούχο  νερό .Τότε  η  Αικατερίνη , κρυφά  από  το  γιατρό  της , διέταξε  να  της  φέρουν  νερό  από  τη  Βόρεια  Θάλασσα  για  να  λούζει  με  αυτό  τα  πόδια  της . Αυτό  επέφερε  μεν  το  επιθυμητό  αποτέλεσμα , αλλά  αργότερα  σύμφωνα  με  τη  γνώμη  του  γιατρού  Ρότζερσον  στη  μπανιέρα  προκλήθηκε  πιθανόν  αποπληξία . Δεν  είναι  όμως  βέβαιο , αν  το  μπάνιο  με  το  αλατούχο  νερό  άσκησε  σοβαρή  επίδραση  στο  καρδιακό – αγγειακό  σύστημα  της  Αυτοκράτειρας . Σύμφωνα  με  τον  Τσιτσάγκοβ : « Υπάρχει  απόσταση  στη  σχέση  της  Αικατερίνης  με  τον  Κατσώνη  κατά  το  τελευταίο  έτος  της  ζωής  της . Εκ  του  αποτελέσματος  ο  πάγος  αυτός  στη  σχέση  της  Αυτοκράτειρας  με  τον  κουρσάρο  της  ήταν  αρκετό  για  να  εφαρμόσουν  τα  σχέδιά  τους  κάποιοι  στις  σχέσεις  της  Ρωσίας  με  την  Τουρκία .»  Η  Αικατερίνη  ως  γνωστόν  πέθανε  στο  Βασιλικό  χωριό  στις  6  Νοεμβρίου  1796 . Στις  20  Δεκεμβρίου  1796  ο  Πάβελ  Πέτροβιτς  Ι  υπέγραψε  διάταγμα  σύμφωνα  με  το  οποίο  δόθηκε  εντολή  στον  Κατσώνη  να  μεταβεί  στην  Οδησσό  και  να  ενταχθεί  στην  Μοίρα  Κωπηλατών  υπό  τη  διοίκηση  του  υποναύαρχου  Παουστόσκιν . Ενδιαφέρον  είναι  το  σημείωμα  του  Αυτοκράτορα  Πάβελ  Πέτροβιτς  Ι  για  το  Λάμπρο  Κατσώνη : « Προς  τον  Κύριο  Λάμπρο  Κατσώνη  .  Αναγνωρίζουμε  τον  υπερβάλοντα  ζήλο  σας  στην  υπηρεσία  του  κράτους . Ως  ένδειξη  της  εκτίμησής  μας  και  της  ευμένειάς  μας  σας  στέλνουμε  αυτό  το  βασιλικό  δαχτυλίδι .  Δεχτείτε  με  ως  καλοθελητή .  Πάβελ  Πέτροβιτς  Ι  , 27  Μαρτίου  1797 . »  Ήδη  η  Αυτοκράτειρα  του  έχει  δωρίσει  γη  στην  Κριμαία  αποκαλώντας  τον  Καπετάνιο  1^ου  βαθμού . Εκεί , επίσης , αγοράζει  κοντά  στη  Γιάλτα  την  τοποθεσία  Πανάς  Τσαίρ – Панас  Чаир – που  σημαίνει  « Ιερό  Λιβάδι » στην  ελληνική  διάλεκτο  της  Αζοφικής . Χτίζει  το  σπίτι  του  μέσα  στο  αγρόκτημά  του  και  ονομάζει  την  περιοχή  Λιβάδια , από  το  όνομα  της  ιδιαίτερης  πατρίδας  του  Λειβαδιάς  που  βρίσκεται  περίπου  120  χλμ  από  την  Αθήνα  και  κοντά  στον  Παρνασσό  και  το  Μαντείο  των  Δελφών . Εδώ , και  συγκεκριμένα  μετά  από  σχεδόν  100  χρόνια  από  το  θάνατό  του  θα  οικοδομηθεί  η  θερινή  κατοικία – дача – του  Αυτοκράτορα  Νικολάου  ΙΙ .

Η  Γιάλτα  όπως  διακρίνεται  στο  βάθος  από  το  παλάτι  στα  Λιβάδια

Στην  Κριμαία  ο  πρώην  κουρσάρος  γίνεται  ισχυρός  βιομήχανος  ασχολούμενος  με  την  εξαγωγή  κριμαϊκού  αλατιού , σίτου , ψαριών , βότκας  και  άλλων  εμπορευμάτων . Ο  Λάμπρος  μέχρι  το  θάνατό  του , όπως  και  σε  όλη  του  τη  ζωή  έμεινε  πιστός  στον  εαυτό  του . Ο  κουρσάρος , ήρωας  της  ποίησης  του  Μπάυρον  και  των  δημοτικών  τραγουδιών , Καβαλιέρος  του  Αγίου  Γεωργίου  με  πολλά  παράσημα , πιστός  σύμμαχος  του  Ορλόβ  και  του  Πατιόμκιν  στις  μάχες , έζησε  δραστήρια  και  λαμπρή  ζωή  για  τη  δόξα  της  Ελλάδας  και  της  Ρωσίας . Κι  όμως , η  μοίρα  του  ήταν  διαφορετική . Δεν  πέθανε  στο  κρεβάτι  του , αλλά  με  το  στιλέτο  στο  χέρι . Το  αίνιγμα  του  θανάτου  του  το  1805  μέχρι  σήμερα  δεν  έχει  λυθεί . Σύμφωνα  με  μια  πρώτη  μαρτυρία , το  1805  σε  ηλικία  53  ετών  ο  Λάμπρος  Κατσώνης  κατευθυνόταν  μόνος  πάνω  στο  δίτροχο  κάρο  του  στο  Κέρτς  για  εμπορική  του  συναλλαγή . Στο  δρόμο  κάποιος  ζήτησε  από  αυτόν  να  ανέβει  στην  καρότσα . Κουβέντα  στην  κουβέντα  πήραν  τα  ποτήρια . Ο  συνομιλητής  του  χωρίς  να  γίνει  αντιληπτός  έρριξε  κρύσταλλο  με  δηλητήριο  στο  κρασί  του  Λάμπρου . Εκείνος  ήπιε , αλλά  αισθάνθηκε  αμέσως  κολικό  πόνο  στο  στομάχι . Αμέσως  σκέφτηκε  τη  δηλητηρίαση  και  έσυρε  το  στιλέτο  του . Τα  άλογα  έφεραν  μέχρι  το  Κέρτς  2  παγωμένα  πτώματα . Η  κηδεία  του  Λάμπρου  Κατσώνη  έγινε  στο  αγρόκτημά  του  στα  Λιβάδια  της  Κριμαίας . Υπάρχει  ακόμη  μια  δεύτερη  μαρτυρία  ότι  έγινε  στο  Κέρτς . Ο  τάφος  του  χάθηκε  στα  τέλη  του  19^ου  αι . Από  αυτί  σε  αυτί  πέρασε , επίσης , μια  μαρτυρία  ότι  ο  Λάμπρος  δηλητηριάστηκε  από  Τούρκους  κατασκόπους , επειδή  πολέμησε  επανειλημμένα  για  την  ελευθερία  της  Ελλάδας . Ο  Λάμπρος  Κατσώνης  είχε  2  γιους  από  τη  Τζιώτισσα  γυναίκα  του  Μαρία – Αγγελίνα  Σοφιανού , το  Λυκούργο ( 1790 – 1863 )  και  τον  Αλέξανδρο ( 1804 – 1865 ) . Όπως  και  ο  πατέρας , έτσι  και  οι  γιοι  του  επέλεξαν  τη  στρατιωτική  οδό . Αυτοί  υπερασπίστηκαν  τη  Ρωσία  στον  πατριωτικό  πόλεμο  του  1812 , πολέμησαν  στο  ρωσοτουρκικό  πόλεμο  του  1828 – 1829  και  αιχμαλωτίστηκαν  στην  περιοχή  της  Σεβαστούπολης . Ο  εγγονός  του  κουρσάρου , ταγματάρχης  Αλεξάντερ  Λυκούργκοβιτς ( 1822 – 1870 )  έζησε  στο  Ταγκανρόγκ  όπως  προαναφέραμε , υπηρέτησε  στο  Ναυτικό  της  Μαύρης  Θάλασσας  και  αργότερα  μετατέθηκε  στο  στόλο  της  Βαλτικής .  Το  1869  ο  Αλέξανδρος  προσφέρει  ως  δώρο  στο  βασιλιά  της  Ελλάδας  Γεώργιο  Ι  τα  όπλα  του  μυθικού  ήρωα  παππού  του , τα  οποία  ο  βασιλιάς  δέχτηκε  με  ευγνωμοσύνη  και  τοποθέτησε  για  αιώνια  παρακαταθήκη  στο  Πολεμικό  μουσείο  δίπλα  στο  Πανεπιστήμιο  της  Αθήνας . Ο  γιος  του  Αλέξανδρου , Σπυρίδων , έγινε  γνωστός  νομικός  και  συγγραφέας , ειδικός  της  ιστορίας  της  αρχαίας  Ταυρίδας . Το  βιβλίο  του  « Στην  άγρια  φύση  της  Κριμαίας »  - « в  дебрях  Крыма »  είναι  πολύ  γνωστό  στην  Ουκρανία . Οι  Έλληνες  όμως  δεν  ησύχασαν  με  τον  εθνικό  τους  ήρωα . Έδωσαν  το  όνομά  του  στο  υποβρύχιο  που  κατασκευάστηκε  το  1927  στη  Γαλλία . Το  « Λάμπρος  Κατσώνης » βύθισε  το  γερμανικό  υποβρύχιο  UJ-2101  στις  19  Σεπτέμβρη  του  1943  στο  Αιγαίο . Επίσης  το  1980  έδωσαν  το  όνομα  του  Λάμπρου  Κατσώνη  στο  υποβρύχιο  S-115  τύπου  Teng  που  κατασκευάστηκε  στις  ΗΠΑ . Ο  Άγγλος  ποιητής  και  φιλέλληνας  Λόρδος  Τζώρτζ  Γκόρντον  Μπάυρον  σε  ένα  απόσπασμα  της  2^ης  ωδής  του  ποιήματός  του  « Η  νύφη  της  Αβύδου »  - Абидосское  невеста – του  1813  γράφει  :

... Με  την  ελπίδα  της  λευτεριάς ,

εδώ  ο  Λάμπρος  και  οι  περήφανοι  γιοι  του .

Με  τους  φίλους  κάνει  τα  σχέδια  της  μάχης .

Στο  βορρά  φέρνουν  το  όνειρο  από  την  πυρκαγιά

σηκώνοντας  στον  ουρανό  τη  μοιραία  οργή  τους  ...

Τζώρτζ  Γκόρντον  Μπάυρον  ( 1788 – 1824 )

Στην  υποσημείωση  αυτού  του  ποιήματος  ο  Τζώρτζ  Μπάυρον   δίνει  μια  σημαντική  πληροφορία  :  « Λάμπρος  Κατσώνης , Έλληνας  ξακουστός  για  τον  αγώνα  του  το  1789 – 1790  για  την  ανεξαρτησία  της  πατρίδας  του . Εγκατέλειψε  τους  Ρώσους  για  να  γίνει  πειρατής . Αυτός  και  ο  Ρήγας  είναι  οι  2  μεγαλύτεροι  Έλληνες  Επαναστάτες . »

http://www.sbornik-stihov.ru/bayron.html

Ο   δρόμος   είχε   τη   δική   του   ... ιστορία    -    2o  μέρος

Γράφει  ο  Λάμπρος  Κατσώνης  σε  επιστολή  του  προς  τον  Γκριγκόρι  Πατιόμκιν  : « Σ ’  όλη  την  Τουρκία  βουίζει  ότι  το  Αρχιπέλαγος  είναι  γεμάτο  με  ρούσικα  καράβια , αλλά  στην  πραγματικότητα  δεν  υπάρχουν  περισσότεροι  κουρσάροι  παρά  εγώ  και  τα  10  καράβια  μου . »

Ενδιαφέρουσα  ιστορία  ήταν  ο  γάμος  του  Λάμπρου  Κατσώνη  με  τη  Μαρία – Αγγελίνα  Σοφιανού , κόρη  του  Έλληνα  κοτζάμπαση  και  φρούραρχου  της  νήσου  Ζέας – Τζιας  του  Αρχιπελάγους . Λέγεται  ότι  ο  Κατσώνης  τη  συνάντησε  αιχμαλωτίζοντας  ένα  τουρκικό  πολεμικό  πλοίο . Φυσικό  ήταν , ο  πατέρας  της  να  αρνηθεί  να  δώσει  το  χέρι  και  την  καρδιά  της  κόρης  του  σ ’  αυτόν . Όμως , ένα  πρωϊνό , αυτός  έκπληκτος  είδε  μπροστά  στο  λιμάνι  να  στέκει  ο  στολίσκος  των  κουρσάρων  και  τις  πολεμίστρες  στα  τείχη  του  κάστρου  γεμάτες  με  κανόνια  σε  διάταξη  μάχης . Επέστρεψε  στο  σπίτι  και  αμέσως  συμφώνησε  να  γίνει  ο  γάμος .

Στα  τέλη  του  1788  με  αρχές  1789  ο  Κατσώνης  με  τους  κουρσάρους  του  ήδη  κατέλαβε  πολλά  τουρκικά  πολεμικά  στα  δεξιά  της  εισόδου  του  Στενού  των  Δαρδανελίων .

Ο  στολίσκος  του  μπαίνει  στις  μάχες  κάτω  από  τη  ρούσικη  σημαία  και  τα  καράβια  του  με  υπερηφάνεια  φέρουν  το  λάβαρο  με  τον  προστάτη  του  ρωσικού  στόλου ,  Άγιο  και  Απόστολο  Ανδρέα  τον  Πρωτόκλητο – Андреевский  флаг – και  ονομασίες  γραμμένες  με  σλαβική  γραφή . Ο  στολίσκος  είχε  ως  ορμητήριο  και  κέντρο  ναυτικών  επιχειρήσεων  το  λιμάνι  της  νήσου  Ζέας , το  οποίο  ονομάστηκε    « Διοίκηση  Ρωσικού  Αυτοκρατορικού  Στολίσκου » .

 Ο  σουλτάνος  Αμπντούλ  Χαμίτ  στέλνει  μήνυμα  με  το  οποίο  συγχωρεί  τον  Κατσώνη  για  το  αδικοχαμένο  αίμα  των  Οθωμανών  και  του  υπόσχεται  200.000  πιάστρα  αν  εκείνος  υποχωρήσει  από  τους  Ρώσους . Αυτός  όμως  υπερήφανα  του  διαμηνύει  πως  το  μόνο  που  τον  ικανοποιεί  είναι  η  ελευθερία  της  Ελλάδας !  Ο  Γκριγκόρι  Πατιόμκιν  γράφει  στην  Αυτοκράτειρα : « Το  λιμάνι  είναι  θορηβημένο  από  το  επιχειρηματικό  πνεύμα  και  το  θάρρος  του . Προσπαθούν  να  τον  δελεάσουν  με  διάφορες  υποσχέσεις  τις  οποίες  απορρίπτει  με  περιφρόνηση . Στην  αποτυχία  επιδεικνύει  απτόητο  θάρρος . Παρά  τις  ζημιές  που  υπέστη  στις  μάχες  κατά  των  Τούρκων , κατορθώνει  να  ξεφύγει . Και  μόνος  ακόμη  αγωνίζεται . » 

Στις  29  Ιουλίου  1790  για  την  αξιοσύνη , το  θάρρος , την  τόλμη  και  τη  γενναιότητά  του  ο  Κατσώνης  λαμβάνει  τον  αξιωματικό  τίτλο  του  πλοιάρχου  και  βραβεύεται  με  το  μετάλλιο  του  Αγίου  Γεωργίου  4^ης  τάξης . Μετά  την  υπογραφή  της  Συνθήκης  του  Ιασίου  ανάμεσα  στη  Ρωσία  και  την  Τουρκία , το  Δεκέμβρη  του  1791 , η  θέση  των  Ελλήνων  στη  ρωσική  υπηρεσία  αλλάζει  απότομα . Η  Μεγάλη Αικατερίνη  διατάζει  τον  αφοπλισμό  όλων  των  σκαφών , μέρος  του  στολίσκου  το  διατηρεί , καθώς  επίσης  και  μερικά  ακόμη  εμπορικά  πλοία  για  τις  μεταφορές  των  Ελλήνων . Αυτή  η  συνθήκη  έφερε  τεράστια  απογοήτευση  στους  Έλληνες  και  ιδιαίτερα  στον  κουρσάρικο  στολίσκο  στη  Μεσόγειο  και  είχε  σαν  αποτέλεσμα  να  εκδηλωθεί  εξέγερση  κάτω  από  την  ηγεσία  και  καθοδήγηση  του  Κατσώνη  τον  οποίο  ανακήρυξαν  βασιλέα  της  Σπάρτης .  Αλλά  το  καλοκαίρι  του  1792  η  τουρκική  αρμάδα  αλύπητα  εξοντώνει  το  στολίσκο  του  Λάμπρου  Κατσώνη  ,  ο  ίδιος  εκδιώκεται , αλλά  προσδοκεί  ότι  η  επιρροή  των  υποστηριχτών  του  στην  Αγία  Πετρούπολη  τελικά  θα  πείσει  την  Αυτοκράτειρα  να  του  δώσει  συγχώρεση . Μόλις  το  1794  ο  Κατσώνης  έρχεται  στο  Νικολάγιεβ  όπου  συναντάται  με  τον  υποναύαρχο  Νικολάι  Συμεόνοβιτς  Μορντβίνοβ  με  απώτερο  στόχο  να  τον  βοηθήσει  να  κινηθεί  προς  την  πρωτεύουσα . Εκεί  αυτός  ασχολήθηκε  με  την  βοήθεια  των  συμμαχητών  του  που  πολέμησαν  μαζί  του  στη  Μεσόγειο  να  μεταναστεύσουν  στη  Ρωσία , ενώ  παράλληλα  δεν  εγκατέλειψε  την  σκέψη  του  για  την  απελευθέρωση  της  Ελλάδας .

http://aligatorus.blogspot.com

Ο  δρόμος  είχε  τη  δική  του  ... ιστορία    -    1ο  μέρος

Στον  αριθμό  47  της  οδού  Γκρέτσεσκαγια  στο  Ταγκανρόγκ  βρίσκονται  2  σπίτια . Ένα  διώροφο  το  οποίο  αποτελεί  μνημείο  ιστορικής  κληρονομιάς  και  μια  μονοκατοικία . Και  τα  δύο  δείγματα  οικοδόμησης  των  μέσων  του  19^ου  αι .  Οι  ιδιοκτήτες  τους  τα  έκτισαν  στις  αρχές  του  1860  με  τούβλα . Στόκος , άμμος  και  πελεκητές  πέτρες  πάνω  από  τα  παράθυρα  με  γιρλάντες  και  πολύ  όμορφα  στολίδια  στην  πρόσοψη . Η  ιδιοκτησία  ανήκε  το  19^ο  αι .  στη  χήρα  του  εγγονού  του  ήρωα  του  Ναυτικού  της  Μαύρης  Θάλασσας  στο  2^ο  ρωσοτουρκικό  πόλεμο  Λάμπρου  Κατσώνη , Μαργαρίτα  Κατσώνη  και  από  το  1906 – 1915   συζύγου  του  αριστοκράτη  Α.Β. Ντέμιν. H  Μαργαρίτα  ήταν  γυναίκα  του  ταγματάρχη  Αλεξάντερ  Λυκούργοβιτς  Κατσώνη , εγγονού  του  Λάμπρου  από  τον  ένα  εκ  των  δύο  γιων  του , Λυκούργο  που  γεννήθηκε  στην  Οδησσό . Το  1926  στο  σπίτι  αυτό  μεταφέρθηκε  το  πολωνικό  σχολείο .

Ο  ιδρυτής  του  γένους  Λάμπρος  Κατσώνης  ( 1752 – 1805 )  ναυτικός  από  τη  Λιβαδειά  της  Βοιωτίας  σε  ηλικία  17  ετών , μαζί  με  τον  αδελφό  του  και  άλλους  Έλληνες  εθελοντές  προσχώρησε  στο  ναυτικό  σώμα  του  ναυάρχου  Γκριγκόρι  Αντρέγιεβιτς  Σπυρίντοβ ( 1713 – 1790 )  και  με  αυτή  του  τη  συμμετοχή  πήρε  μέρος  στις   ναυτικές  επιχειρήσεις  στο  Αιγαίο .

Το  1769  ο  ναύαρχος  Σπυρίντοβ  ηγήθηκε  της  1^ης  Ναυτικής  Μοίρας  και  σχεδίασε  την  κατάληψη  του  φρουρίου  του  Ναυαρίνου .

Στις  26  Ιουνίου  1770  ο  ίδιος  σχεδίασε  την  επιχείρηση  στο  λιμάνι  του  Τσεσμέ  καταστρέφοντας  ολοσχερώς  το  σύνολο  των  τουρκικών  πολεμικών .

Πολύ  γρήγορα  ο  Λάμπρος  Κατσώνης  χάνει  τον  αδελφό  του  σε  ναυμαχία , ενώ  ταυτόχρονα  του  απονέμεται  ο  τίτλος  του  κελευστή . Το  1775  εγκαθίσταται  στην  Κριμαία  προσθέτοντας  τη  δύναμή  του  στη  δύναμη  αλβανικού  τάγματος  κοντά  στο  Κέρτς  . Τον  επόμενο  χρόνο  ο  κελευστής  Κατσώνης  έλαβε  μέρος  και  διακρίθηκε  στην  κατάπνιξη  της   ανταρσίας  των  Τατάρων. Γι  αυτή  του  τη  συμμετοχή  παίρνει  τον  αξιωματικό  τίτλο  του  πλωτάρχη  και  στέλνεται  με  διπλωματική  εντολή  στην  Περσία  υπό  την  εξουσία  του  κόμη  Μ. Βόϊνοβιτς . Στις  21  Απριλίου  1785  με  διάταγμα – указ – της  αυτοκράτειρας  Αικατερίνης  ΙΙ  ο  Κατσώνης  « ανήκει  στο  ρωσικό  σώμα  των  ευγενών  και  κατατίθεται  το  όνομά  του  στο  2^ο  μέρος  του  γενεαλογικού  βιβλίου  της  Ταβρίδας » . Το  1786  ο  ηγέτης  της  Στρατιωτικής  Αδελφότητας  φωτισμένος  πρίγκηπας  Γκριγκόρι  Πατιόμκιν  « για  την  ικανότητα  και  τις  υπηρεσίες  του  στην  περσική  εκστρατεία » -  «  ...за  заслуги  в  Персидской  экспедиции . » -  απονέμει  στον  Κατσώνη  τον  τίτλο  του  καπετάνιου  και  αντιπλοίαρχου . Κατά  τη  διάρκεια  του  ρωσοτουρκικού  πολέμου  του  1787 – 1792  στο  Λάμπρο  Κατσώνη  απονέμεται  ο  τίτλος  του  Κουρσάρου  στην  υπηρεσία  του  Ρωσικού  στέμματος  και  παίρνει  μέρος  στην  πολιορκία  στο  Οτσάκοβο  υπό  τη  διοίκηση  του  υποναυάρχου Νικολάι  Σεμιόνοβιτς   Μορντβίνοβ  ( 1754 – 1845 ) .

Ο  Λάμπρος  επισκέπτεται  μερικές  φορές  και  το  Ταγκανρόγκ  που  βρίσκεται  πολύ  κοντά . Στα  τέλη  του  1787  τον  στέλνουν  στην  Τεργέστη  για  να  οργανώσει  το  κουρσάρικο  σώμα  εναντίον  των  Τούρκων  στη  Μεσόγειο  και  να  ξεσηκώσει  τους  Έλληνες  στον  πόλεμο . Εκεί  αγοράζει  εμπορικό  τρικάταρτο  καράβι , ιστιοφόρο , το  οποίο  εξοπλίζει  και  μετατρέπει  σε  φρεγάτα , πληρώνοντάς  το  με  Έλληνες  ναύτες  και  28  κανόνια . Το  ονομάζει  « Μινέρβα  του  Βορρά »  για  την  τιμή  της  Αυτοκράτειρας  Αικατερίνης  ΙΙ .

Στα  παράλια  της  Κεφαλονιάς  με  το  καράβι  του  ενώνονται  ακόμη  2  ελληνικά  εμπορικά , εξοπλισμένα  με  16  κανόνια  έκαστο . Τα  καράβια  αυτά  ονομάστηκαν  « Πρίγκηπας  Πατιόμκιν  της  Ταυρικής » - Князь  Потёмкин – Таврический – και  « Κόμης  Αλέξανδρος  Μπεζμποροντκό » - Граф  Александр  Безбородко - . Στην  πρώτη  ναυμαχία  που  ήταν  νικηφόρα  κατελήφθησαν  2  τουρκικά  πολεμικά  τα  οποία  αφιέρωσαν  « τιμής  ένεκεν » στους  2  εγγονούς  της  αυτοκράτειρας  Κωνσταντίνο  και  Αλέξανδρο  δίνοντας  τα  ονόματά  τους  στα  πλοία  αυτά : «Великий  Князь  Константин»   και   «Великий  Князь  Александр» .

http://www.ktdrus.gr/index.files/routes.html

Βιβλιογραφία

1. Карпов А.Н. Из истории  изучения Азовского моря и окружающих его районов в греко-римскую
    эпоху // Краеведческие записки - Таганрог, 1957. - с.191-220.

2. Кияшко В. Я. Греческие поселения на Дону // История донского края. - Ростов : Кн. изд-во,  
    1971. - с.21.    

3. Откуда  пошла  Сантуриновка ?  -  газета  “ Провинция ” № 36(1027) – 08.09.2010г. ,
    Константиновка – Андрей  Новосельский .

4. Константиновские  заводы  на  Южно – русской  выставке  1910 года  -  статья , Новосельский     
    А. М. –Константиновка -  08.08.2011г.

5. Сантуриновка : Вулкан , Атлантида , Крестоносцы  …  , статья , Новосельский  А. М. –
    Константиновка  -19.10.2011 г.

6. Мячина М. Таганрогское поселение Кремны на Меотийском озере // Энциклопедия Таганрога.
    - Таганрог: Антон, 1998. - с.13-16.

7. Назаренко И. Древние  поселения // Энциклопедия Таганрога. - Таганрог: Антон, 1998. - с.252.

8. Панченко Т. 27 веков назад // Таганрогская правда. - 1978. - 11 октября. - с.4.

9. Суханов А. Пушкинская набережная - пропуск во всемирную историю // Таганрогская правда. -
    1998. - 12 авг. - с.2.

10. Филевский П. История города Таганрога. - Таганрог: Сфинкс, 1996. - с.1-12.

11. Гаврюшкин О. Греческая церковь. - Греческий монастырь // Гаврюшкин О. Отблески золотых
      куполов. - Таганрог, 1999. - с.36-46, 130-144.

12. Гусева А. Греческое благотворительное общество // Энциклопедия Таганрога. - Таганрог:
      Антон, 1998. - с.237.

13. Киричек М. Варвациевский монастырь // Грани месяца. - 1999. - N 8. - с.30.

14. Киричек М. Судьба греческой церкви // Таганрогская правда. - 1994. - 16 апр. - c.3.

15. Кожевникова Е. Здесь учился А. П. Чехов // Таганрогская правда. - 1972. - 23 дек. -c.3.

16. Светлов В. Я. Греки Таганрога // Светлов В. Я. Город Таганрог. - Ростов-н/Д.: Кн. изд-во, 1990. -
       c.26-37.

17. Седой А. Недавнее прошлое Азовского побережья // Дар. - 1997. - N 6. - с.14-15.

18. Филевский П.  Переселение греков в Таганрог и условия жизни первых обитателей //
      История города Таганрога. - Таганрог: Сфинкс, 1996. – с. 91-122.

19. Филевский П. Церковь Святых Царей Константина и Елены. - Греческий Святой Троицы
       Монастырь // Филевский П. История города Таганрога. - Таганрог : Сфинкс, 1996. –  с.256-258,
       273-277.

20. Цымбал А. Греки Таганрога // Энциклопедия Таганрога. - Таганрог : Антон, 1998. - с.81-85.

21. Сантуриновка : Заселение , статья - Новосельский  А. М. – Константиновка  - 24.11.2011 г.

22. Киричек М., Сладковская А. Авьерино Николай Константинович // Энциклопедия Таганрога. -
      Таганрог: Антон, 1998. - с.152-153.

23. Назаренко И., Киричек М. Авьерино, род // Энциклопедия Таганрога. - Таганрог: Антон, 1998. -
      с.153.

24. Константиновская  “ Новая  Бавария ” - статья - Новосельский  А. М. – Константиновка  -
      02.10-2011 г.

25. Гаврюшкин О. Алафузов Эпоминонд Николаевич // Энциклопедия Таганрога. - Таганрог:
      Антон, 1998. - с.160.

26. Константиновский  Рубин  для   “  Сверхновых   ”  звёзд  Кремля -  статья - Новосельский  А. М.
     – Константиновка  - 17.09.2011 г.

27. Киричек М. А средств не хватает: Красный Крест в Таганроге  // Таганрогская правда. - 1991. -
      12 апр. - c.2.

28. Брыкалова М. Семья Алфераки // Город. - 1998. - 11 дек. - c.4.

29. Кукушин В., Бойко З. Музыкальная культура города Таганрога. - Ростов-н/Д., ГинГо, 1999. -
      с.52-54.

30. Ратник В. Алфераки Николай Дмитриевич // Энциклопедия Таганрога. - Таганрог: Антон,
      1998. - с.165-166.

31. Ревенко Л. Алфераки Ахиллес Дмитриевич. - Алфераки Ахиллес Николаевич. - Алфераки
      Дмитрий Ильич. - Алфераки Сергей Николаевич // Энциклопедия Таганрога. -  Таганрог:  
      Антон, 1998. - с.165-166.

32. Цымбал А. Таганрогское общество 1880-х годов в рисунках К. Д. Данилова и А. Н. Алфераки //
      Таганрог: Сборник статей. - Таганрог, 1997. - с.69-73.

33. Седой А. Недавнее прошлое Азовского побережья // Дар. - 1997. - N 7. - с.14-15.

34. Филевский П. История города Таганрога. - Таганрог: Сфинкс, 1996. - с.245.

35. Киричек М. Его называли “Варвакис” // Грани месяца. - 2000. - N 2. - с.26-27.

36. Михайлова Н. Грек с острова Псара // Греки в истории Таганрога : Альманах. Вып. 1. -
      Таганрог, 2000. - с.21-25.

37. Петров-Стромский В. Иоаннис Варвакис с острова Псара // История: Прилож. к газ. “Первое
      сентября”. - 2000. - N 23. - с.11-13.

38. Веташкова А. Род Депальдо судьбой не избалован - Таганрогский курьер. - 1997. - Вып. 53. - с.4.

39. Гаврюшкин О. Герасим Депальдо и его Каменная лестница // Таганрогский вестник. - 1996. -
      11 янв. - с.7.; 17 янв. - c.7; 31 янв. - c.7.

40. Гусева А. Странноприемный  дом купца Г. Ф. Депальдо в Таганроге // Таганрогская правда. -
      1997. - 28 окт. - c.3.

41. Киричек М. Депальдо ( де-Пальдо, Дебальдо) Герасим Федорович // Энциклопедия Таганрога.
      - Таганрог: Антон, 1998. - c.246-247.

42. Филевский П. Странноприемный дом купца Депальдо // Филевский П. История города
      Таганрога. - Таганрог: Сфинкс, 1996. - c.318-319.

43. Званцев С. Городской голова: Рассказ // Званцев С. Миллионное наследство: Рассказы о
      Таганроге. - Ростов-н/Д.: Кн. изд-во, 1965. - c.256-270.

44. Киричек М. Имя, достойное памяти // Грани месяца. - 2000. - N 3. - c.31.

45. Киричек М., Назаренко И. Иорданов Павел Федорович // Энциклопедия Таганрога. - Таганрог:
      Антон, 1998. - c.279.

46. Цымбал А. “Вполне интересные и полезные для города граждане” // Греки в истории
      Таганрога: Альманах. Вып. 1. - Таганрог, 2000. - c.28-29.

47. Киричек М. Связь времен // Греки в истории Таганрога: Альманах. Вып. 1. - Таганрог, 2000. -
      c.30-32.

48. Киричек М. Комнено-Варваци, род. - Комнено-Варваци Владимир Николаевич. - Комнено-
      Варваци Козьма Николаевич. - Комнено-Варваци Марк Николаевич //

      Энциклопедия Таганрога. - Таганрог: Антон, 1998. - c.303-304.

49. Киричек М. “Родовое гнездо” потомков Варваци // Таганрогская правда. - 1994. - 12 нояб. - c.3.

50. Назаренко И. Кумбарули дом // Энциклопедия Таганрога. - Таганрог: Антон, 1998. - c.323.

51. Михайлова Н. Загадка синей ночи // Таганрогский вестник. - 1993. - 10 апр. - с.2.

52. Назаренко И. Синоди-Попов Дмитрий Минаевич // Энциклопедия Таганрога. - Таганрог:
      Антон, 1998. - c.442.

53. Киричек М. Рождение завода // Таганрогская правда. - 1992. - 4 июня. - c.4.

54. Назаренко И. Скараманги дом // Энциклопедия Таганрога. - Таганрог: Антон, 1998. - c.443.

55. Киричек М. “Эллин из Таганрога” // Грани месяца. - 1999. - N 4. - c.31.

56. Кукушин В., Бойко З. Музыкальная культура города Таганрога. - Ростов-н/Д.: Кн. изд-во, 1999.
      - c.63-64.

57. Шмульян Г. Щербина Н. Ф. // Энциклопедия Таганрога. - Таганрог: Антон, 1998. - c.555.

58. Григорьева Н. Таганрогские греки или греческие таганрожцы? // Таганрогская правда. - 1999.
      - 6 нояб. - c.6.

59. Михайлова Н. Греки в истории Таганрога // Греки в истории Таганрога: Альманах. Вып. 1. -
      Таганрог, 2000. - c.2-13.

60. Гаврюшкин О. Улица Греческая // Таганрогский курьер. - 1995. - N 5. - c.8; N 11. - c.8; N 12. - c.8.

61. Греческие Роты //  Энциклопедия Таганрога. - Таганрог: Антон, 1998. - c.237.

62. Решетников В. Квартал меняет свой облик // Таганрогская правда. - 1986. - 19 апр. - c.4.

63. Геродот. История: Т. IY. - M., 1888. - c.110.

64.  Потемкин Г. А. Из приказа от 23 августа 1779 г. // Филевский П. История города Таганрога. -
       Таганрог, 1996. - c.98.

65. Гаврюшкин О.П. «Гуляет старый Таганрог» (исторический очерк), Таганрог. Издательство
      Международного института китайской медицины, 1997 г.

66. Светлов В.Я. Город Таганрог. Санкт/Петербург. Издание А.Ф. Маркса,  1902 г. (приложение к
      журналу «Нива»). Ротапринтное издание. Ростов, 1990 г.

67. Гаврюшкин О.П. Отблески золотых куполов. (История таганрогских  церквей и захоронений
      христианского кладбища). Таганрог, тип. Ю.Д. Кучма. 2000 г.

68. Киричек М.П. Щедрое сердце Варваци. «Вехи Таганрога» (историко/литературный  альманах).
      Таганрог. «Лукоморье», № 5/6, 2000 г.

69. Гаврюшкин О.П. По старой Греческой (хроника обывательской жизни). Таганрог. «Лукоморье»,
      2003 г.

70.  Гаврюшкин О.П. Из прошлого старого Таганрога. Таганрог, «Баннэрплюс», 2003 г.

71.  История Екатерины Второй. Сочиненiе А. Брикнера. С/Петербургъ , типография А.С.
       Суворина, Эртелевъ пер., д. 11/2, 1885 г.

72. Митрофанов  Н.  Книга  о  Чехове  -  Дальний  Восток  № 2  -  1960 г.

73. Чудаков  А. П.  Мир  Чехова : возникновение  утверждение – Москва  1986 г.

74. Полоцкая  Э. А.  А.  П.  Чехов – движение  художественной  мысли – Москва  1979 г.

75. Рассказы  о  русских   писателях – Москва ,  Дет. Лит.  1964 г.

76. Чеховские  места  в  Таганроге -  Путеводитель – Таганрог  2004 г.

77. Энциклопедический  словарь  2009 г. Константиновка .

78. Громов  М. П.  - Чехов – Москва  , 1993 г.

79. Чехов  А. П.  - Повести  и  рассказы / Москва  1978 г.

80. Кошель  Петр  -  Большая  школьная  энциклопедия  6-11 кл.  Т1 – Москва , ОЛМА - ПРЕСС 
      2000 г.

81. Андреенко  С. А.  - Познавательное  путешествие  по  легендам  и  былям  старого  города 
      Таганрог  –  2004 г.

82. web page     http://taglib.ru/guliaet-staryi-taganrog_part1.html

83. web page     http://tagancity.ru/docs/old_taganrog.pdf

84. web  site      www.konstantinovka.com.ua

85. web  site      www.architecture.artyx.ru

86. web site       www.ktdrus.gr

87. газета   “ Провинция ”  - г. Константиновка – Украина .

88. Журнал  « Livejournal »   -   www.meotis.livejournal.com

89. Журнал  « Livejournal »   -   www.djangorus1.livejournal.com

90. Web  blog    www.aligatorus.blogspot.com

Σημείωση :  Η  παραπάνω  βιβλιογραφία  αναφέρεται  στις  ενότητες  :  Διασπορά  6 , 7 , 8 , 9 .

Το   Ταγκανρόγκ   των   Ελλήνων     3^ο  μέρος

Οι  κάτοικοι  του  Ταγκανρόγκ  ονόμαζαν  την  πόλη  τους  « Πρωτεύουσα  του  Νότου »  της  Ρωσικής  Αυτοκρατορίας . Αυτό , γιατί  ήταν  ισχυρό  λιμάνι  στις  ακτές  της  Αζοφικής  θάλασσας  με  ζωηρή  εμπορική  κίνηση  και  ανταλλαγές  εμπορευμάτων  πολλών  ξένων  κρατών . Το  1864  στο  λιμάνι  του  Ταγκανρόγκ  αγκυροβόλησαν  συνολικά  807  πλοία . Από  αυτά  τα  245  ήταν  ελληνικού  νηολογίου ,   164  αγγλικά ,   55  γαλλικά ,   28  ιταλικά ,   25  τουρκικά ,   22  των  Μέκλενμπουργκ ,   12  νορβηγικά ,  2  βελγικά  και  88  άλλων  κρατών . Στο  λιμάνι  υπήρχαν  προξενεία  της  Ελλάδας , της  Μ. Βρετανίας , της  Γαλλίας , της  Ιταλίας , της  Αυστρίας , της  Τουρκίας , της  Ολλανδίας , της  Σουηδίας , της  Νορβηγίας , της  Ισπανίας  και  της  Πορτογαλίας . Ήταν  η  εποχή  που  το  λιμάνι  του  Ταγκανρόγκ  ξεπερνούσε  σε  εμπορική  κίνηση  και  αυτό  ακόμη  της  Οδησσού . Νωρίτερα , το  1806  σύμφωνα  με  επίσημα  στοιχεία  στην  πόλη  ζούσαν  πάνω  από  7000  Έλληνες . Από  αυτούς  1438  ήταν  έμποροι , 191  μικροαστοί  και  κρατικοί  υπάλληλοι  και  234  άρχοντες . Οι  « γιοι  της  Ελλάδας »  έπαιξαν  ενεργό  ρόλο  στην  οικονομική  ανάπτυξη  ,  τα  πολιτιστικά  δρώμενα  καθώς  και  στη  διαμόρφωση  της  αρχιτεκτονικής  όψης  της  πόλης . Από  το  δεύτερο  όροφο  του  σπιτιού  των  Μοϊσέεβ  όπου  διέμενε  η  οικογένεια  των  Τσέχοβ  ο  μικρός  Αντόν  έβλεπε  καθημερινά  το  αραξοβόλι  των  καραβιών . Οι  πλούσιοι  Έλληνες  έχτιζαν  πολυτελείς  βίλες  και  επαύλεις . Ιδιαίτερα  ξεχώριζε  για  την  αρχιτεκτονική  του  τελειότητα  και  τη  μεγαλοπρέπειά  του  το  παλάτι  της  οικογένειας  Αλφεράκη : « χρυσοποίκιλτη  πλάση , λαμπρή  αίθουσα  με  χορωδία  για  τους  μουσικούς , επιβλητικά  πολύφωτα  στους  τοίχους  και  μια  αίθουσα  γεμάτη  κάδρα  ιταλών  ζωγράφων » .  Ασυνήθιστο  για  τη  ρωσική  επαρχία  ήταν  το  θέατρο  του  Ταγκανρόγκ . Κάποιες  περιόδους  στο  Ταγκανρόγκ  περιόδευε  ιταλική  όπερα . Ιταλικό  θέατρο . Σε  μια  σεζόν  τραγουδούσαν  2  πριμαντόνες  - Ζάγκερν  και  Μπελλάτι - . Στον  « Οθέλλο »  έπαιζαν  Σαλβίνι . Περιοδεύοντες  θίασοι  που  άφησαν  το  όνομα  και  τη  σφραγίδα  τους  στην  πόλη  ήταν  ηχηρά  ονόματα  της  εποχής : Νικόλο  Οφιτσιόζο  Σάρτι , Μπερτίνι , Λούππι , Γκαετάνο  Μόλλα . Στις  23  Απριλίου  1904 , στο  Ταγκανρόγκ   ο  θίασος  υπό  τη  διεύθυνση  του   Φ. Παφάντη – Пафантиса  -   ανέβασε  στη  σκάλα  του  θεάτρου  το  βαριετέ  « Αρκούδα » - медведь – του  μεγάλου  Ρώσου  δραματουργού  Α. Π. Τσέχοβ  στην  ελληνική  γλώσσα .  Οι  πιο  γνωστοί  και  πλησιέστεροι  φίλοι  της  οικογένειας  Τσέχοβ , των  οποίων  τα  παιδιά  είχαν  επικοινωνία  με  τον  Αντόν ,  ήταν  οι  οικογένειες  Ραφαέλο , Σκαραμανγκά , Χατζηχρήστου , Σμυρλή , Μαλαξιανού  και  Δρόση . Ο  Αντόν  έβλεπε  στους  δρόμους  ελληνικές  ταμπέλες , έψελνε  με  τον  αδελφό  του  Νικολάι  στο  ναό  των  Αγίων  Κωνσταντίνου  και  Ελένης  , έπαιζε  σε  παιδικές  παραστάσεις  θεάτρου  και  έκανε  ντουέτο  στο  βιολί  στο  σπίτι  των  Δρόση  ,  πήγαινε  σε  κοντσέρτα  στο  σπίτι  των  Αλφεράκη  κλπ.  Ο  πατέρας  του  Πάβελ  Γιεγκόροβιτς  ήθελε  τα  παιδιά  του  να  μοιάσουν  στους  Έλληνες , να  επισκεφτούν  την  Αθήνα  και  να  κάνουν  καριέρα  στην  Ελλάδα  ως  έμποροι . Γι  αυτό  έπρεπε  να  μάθουν  την  ελληνική  γλώσσα . Τα  έστειλε  πρώτα  στο  ελληνικό  σχολείο  και  όχι  στο  ρωσικό  γυμνάσιο  όπως  συνηθιζόταν . Το  σχολείο  ήταν  εξατάξιο  και  είχε  6  σειρές  θρανίων , μια  για  κάθε  τάξη . Στην  αρχή  κάθε  σειράς  καθόταν  ένα  κοριτσάκι  έχοντας  δίπλα  του  την  ταμπελίτσα  με  το  γράμμα  της  τάξης . Στα  πίσω  καθίσματα  ο  Αντόσα – χαϊδευτικό  του  Αντόν – γύρισε  και  κοίταξε  ένα  μεγαλόσωμο  ζευγάρι  συμμαθητών  του  με  απελπισμένα  πρόσωπα . Αντόσα , Νικολάι  και  Φιρκνούλ  αλληλοκοιτάχτηκαν . Όλοι  τότε  γέλασαν . Αμέσως , χωρίς  καν  να  το  καταλάβει  ο  Αντόν  δέχτηκε  στην  πλάτη  του  το  χτύπημα  της  βέργας . Δίπλα  του  στεκόταν  ο  Έλληνας  δάσκαλος  Βουτσινάς . Η  βέργα  ήταν  το  βασικό  μέσο  σωφρονισμού  και  αυτός  κατείχε  πολύ  καλά  τη  χρήση  του . Άρχισε  το  μάθημα . Ο  δάσκαλος  γύριζε  από  θρανίο  σε  θρανίο , έλεγε  μια  λέξη  μεγαλόφωνα  και  οι  μαθητές  επαναλάμβαναν  ταυτόχρονα  όλοι  μαζί .  Όσοι  δεν  κατανοούσαν  την  σημασία  της  δεχόταν  τη  βέργα  στους  ώμους  και  τα  χέρια .  Ο  Αντόσα   επέστρεφε  στο  σπίτι   κατσουφιασμένος . « Όχι , σε  καμιά  Αθήνα  εγώ  δεν  πηγαίνω ! »  έλεγε .  Ήταν  φανερό  ότι  δεν  μπορούσε  να  συνηθίσει  το  σύστημα  εκμάθησης  που  επέβαλε  ο  δάσκαλός  του  και  η  φοίτησή  του  παρουσίαζε  δυσκολίες .  Έλληνες  ήταν  οι  βαφτισιμιοί  του  μεγάλου  Ρώσου  ποιητή . Για  του  λόγου  το  αληθές , ιδού  ένα  απόσπασμα  από  το  βιβλίο  του  καθεδρικού  ναού  της  Κοίμησης  της  Θεοτόκου – Ουσπένσκυ – στο  Ταγκανρόγκ  το  1860 .  « 27  Ιανουαρίου  στο  Ναό  της  Κοίμησης  της  Θεοτόκου  βαφτίστηκε  ο  Αντόν  Τσέχοβ . Αναδεκτοί  ήταν  ο  έμπορος  Σπυρίδων  Τιτόβ  από  το  Ταγκανρόγκ  και  η  γυναίκα  του  εμπόρου  Δημητρίου  Κυρίλοβ – Σοφιανόπουλο , Ελιζαβέτα  Εφίμοβνα  Σοφιανόπουλο . Το  1782  πρώτος  ιερέας  της  ελληνικής  εκκλησίας  αμέσως  μετά  την  ίδρυσή  της  ήταν  ο  Νικήτας  Αργυρός   πιθανόν  από  τη  Σαντορίνη . Η  εκκλησία  βρισκόταν  επί  της  οδού  Γκρέτσεσκαγια  54 . Φεύγοντας  από  το  Ταγκανρόγκ  η  αυτοκράτειρα  Ελιζαβέτα  Αλεξέγιεβνα  αφιέρωσε  στην  εκκλησία  χρήματα  και  εκκλησιαστικά  σκεύη . Το  1830  πέτρινη  κατασκευή  αντικατέστησε  την  ξύλινη . Στην  περίοδο  του  Κριμαϊκού  πολέμου  έξω  από  την  εκκλησία  στρατοπέδευσε  μια  αγγλική  ύλη  ιππικού . Ο  νεαρός  Αντόν  έψελνε  εδώ  μαζί  με  τον  αδελφό  του , όπως  προαναφέραμε . Εδώ  άκουσε  για  πρώτη  φορά  για  την  ιστορία  της  μεγάλης  αυτοκρατορικής  οικογένειας  των  Κομνηνών . Σπουδαίο  αξιοθέατο  της  πόλης  ήταν  και  το  ελληνικό  μοναστήρι  αφιερωμένο  στον  τσάρο  Αλέξανδρο  Α’ . Υπάρχουν  μαρτυρίες  των  παλαιότερων  που  λένε : « Το  μοναστήρι  ήταν  όμορφο . Οι  τοίχοι  ήταν  προστατευτικά  καλυμμένοι . Από  κάτω  ογκώδεις  και  τελείωναν  ψηλότερα  με  ελαφρείς  πυργίσκους . Τις  νύχτες  με  φεγγάρι  φαίνονταν  σαν  να  περιστρέφονται ... » . Χτίστηκε  με  δωρεά  του  Ιβάν  Αντρέγιεβιτς  Βαρβάκη  και  λειτουργούσε  με  βάση  το  τυπικό  των  μοναστηριών  της  Ιερουσαλήμ . Γι  αυτό  η  οδός  που  βρισκόταν  αρχικά  ονομάστηκε  Μοναστήρσκυ , μετέπειτα  Ιερουσαλήμσκυ  και  σήμερα  Αλεξαντρόβσκαγια . Οι  τοίχοι  ήταν  αγιογραφημένοι  με  βυζαντινή  αγιογραφία . Ο  νεαρός  Αντόν  πήγαινε  εκεί  κάθε  χρόνο  στις  19  Νοεμβρίου –ημέρα  του  θανάτου  του  τσάρου  Αλεξάνδρου στο  ετήσιο  μνημόσυνο - . Μαζί  μ’ αυτόν  και  όλοι  οι  μαθητές  του  γυμνασίου  της  οδού  Αλεξαντρόβσκαγια . Ο  Αντόν , επίσης , παρακολουθούσε  μαθήματα  κατήχησης  στο  ναό  του  Αρχαγγέλου  Μιχαήλ  όπου  ήταν  επίτροπος  ο  θείος  του  Μητροφάν  Γιεγκόροβιτς . Η  θεία  του  και  σύζυγος  του  Μητροφάν  ήταν  κόρη  του  Έλληνα  εμπόρου  Καμπούρη – Камбури  - . Αυτός  ο  οποίος , πρώτος  έκανε  την  πρόταση  για  να  στηθεί  το  άγαλμα  του  Μεγάλου  Πέτρου  στο  Ταγκανρόγκ  ήταν  ο  δήμαρχος  της  πόλης  Αχιλλέας  Νικολάγιεβιτς  Αλφεράκη . Αυτό  έγινε  πράξη  με  αφορμή  τα  200  χρόνια  από  την  ίδρυση  της  πόλης  το  1698 . Το  1893  άρχισε  η  μελέτη  για  την  κατασκευή  του . Ο  επόμενος  δήμαρχος , επίσης  ελληνικής  καταγωγής  Πάβελ  Φιόντοροβιτς  Ιορντάνοβ  ( 1857 – 1920 ) ήταν  αυτός  που  υλοποίησε  το  σχέδιο  και  το  επιβλητικό  άγαλμα  στήθηκε  στην  πόλη  το  1898 .  Το  πρώτο  φωτο – ατελιέ  του  Ταγκανρόγκ  άνοιξε  ο  Συμεών  Ισάκοβιτς  στο  σπίτι  του  Έλληνα  Νικόλαου  Ψάλτη  στην  οδό  Πετρόβσκαγια  82 . Στη  θέση  του  μοντάζ  φωτογραφίας  εργάστηκε  ο  γνωστός  ζωγράφος  ελληνικής  καταγωγής  Αρχίπ  Κουϊντζή . Από  τις  πρώτες  πολυκλινικές  της  πόλης  βρισκόταν  στην  οδό  Γκρέτσεσκαγια  104 . Εκεί  στο  δεύτερο  ήμισυ  του  19^ου  αι . υπήρχε  το  αρχοντικό  του  μεγάλου  Έλληνα  εμπόρου  Αλεξόπουλο . Το  1880  σε  αυτό  το  κτίριο  εγκαταστάθηκε  ένα  πρόχειρο  νοσοκομείο  για  τις  ανάγκες  της  5^ης  εφεδρικής  ταξιαρχίας  πυροβολικού . Στις  αρχές  του  20ού  αι . στη  θέση  μιας  παλιάς  αποθήκης  εντός  του  περιβόλου  του  κτιρίου  χτίστηκε  διώροφη  κεραμοκατασκευή  με  μεγάλα  μπαλκόνια  στην  πρόσοψη  η  οποία  ανοικοδομήθηκε  πάλι  μετά  το  2^ο  παγκόσμιο  πόλεμο .Το  1902  το  κτίριο  αποκτήθηκε  από  τον  Επαμεινώντα  Νικολάγιεβιτς  Αλαφούζοβ  και  αφιερώθηκε  από  αυτόν  στην  Κοινότητα  του  Ερυθρού  Σταυρού  Ταγκανρόγκ . Από  το  1915  και  μετά  εκεί  βρισκόταν  μόνιμα  πολυκλινική  όλων  των  ειδικοτήτων  θεραπευτικής  και  χειρουργικής  ιατρικής .

Το  ελληνικό  μοναστήρι



Η  ελληνική  εκκλησία  στο  δεύτερο  μισό  του  19ου  αι .




Η  οδός  Γκρέτσεσκαγια




Το  σπίτι  του  Ιβάν  Αντρέγιεβιτς  Βαρβάκη  στην  οδό  Μάλο - Γκρέτσεσκαγια




Η  αυτοκρατορική  οικία  υποδοχής  επιφανών  ξένων  επισκεπτών  του  Γεράσιμου  Δεπάλδο




Το  Νοσοκομείο  του  Ερυθρού  Σταυρού  στις  αρχές  του  20ού  αι .




Ο  Αντόν  Πάβλοβιτς  Τσέχοβ  ( Ταγκανρόγκ  1860 - Μπάντενβεϋλερ  1904 )

Το   Ταγκανρόγκ   των   Ελλήνων     2^ο μέρος

Το Ταγκανρόγκ βρίσκεται  στην  άκρη  του  βόρειου  τμήματος  του  πρώην  αρχαιοελληνικού  Βασιλείου  του  Πόντου . Με  βάση  τις  περιγραφές  3  μεγάλων  Ελλήνων  ιστορικών  και  γεωγράφων , του  Ηροδότου , του  Ξενοφώντος  και  του  Στράβωνα  σχετικά  με  την  τοποθεσία  και  τη  χρονολογία , αυτές  συμπίπτουν  με  την  ύπαρξη  αποικίας  της Μιλήτου στην  περιοχή  που  έφερε  την  ονομασία  Κρεμνές .  Η  ακριβής  θέση  του  λιμένος  των  Κρεμνών  στο  ακρωτήριο  του  όρμου  του  Ταγκανρόγκ  ήταν  η  περιοχή  που  βρίσκεται  σήμερα  η  Ηλιόλουστη  παραλία  και  η  παραλία  της  περιοχής  Πουσκίνσκυ . Η  ακμή  της  Μιλήτου , αποικίας  των  Ελλήνων  στη  Μικρά  Ασία  και  ισχυρού  μέλους  της   Ιωνικής  Ομοσπονδίας  σχετίζεται  με  τον  5^ο αι .  και  των  Κρεμνών  από  τον  7^ο έως  τον  5^ο αι . π. Χ.  Το  1927  η  αρχαιολογική  σκαπάνη  έφερε  στο  φως  1  μαρμάρινο  βάθρο  με  ελληνική  επιγραφή  και  μεγάλο  δοχείο  ελληνικής  προέλευσης  που  χρονολογούνται  μεταξύ  του  9^ου και  του  10^ου αι .  μ. Χ.  Από  αυτό  το  γεγονός  είναι  φανερό  ότι  η  ελληνική  κουλτούρα  δεν  αποσχίστηκε  και  δεν  εξασθένησε  αλλά  συνεχίστηκε  πολλούς  αιώνες  μετά  την  ρωμαϊκή  κατάκτηση  και  την  διάλυση  του  Βασιλείου  του  Πόντου . Η  παρουσία  των  Ελλήνων  στην  περιοχή  της  Αζοφικής  στην  αρχαιότητα  και  η  εγκατάστασή  τους  στο  Ταγκανρόγκ  το  18^ο και  19^ο αι .  σηματοδοτεί  ένα  και  μόνο  σκοπό . Το  ότι  οι  Έλληνες  με  την  πρόσκληση  στην  περιοχή  του Αζόφ της  Μεγάλης  Αικατερίνης  Β’ , ήταν  οι  απόγονοι  των  Ιώνων  και  μετέπειτα   Ποντίων  που  έζησαν  στη  Μικρά  Ασία  και  μετά  τους  διωγμούς  των  Τούρκων  στο  Αιγαίο  και  την  Κρήτη  κατέφυγαν  στα  εδάφη  της  Νέας  Ρωσίας . Γι  αυτό  υπάρχει  και  επιβεβαίωση . Οι  Έλληνες  κατά  τη  διάρκεια  400  χρόνων  σκλαβιάς  κάτω  από  τον  τουρκικό  ζυγό  και  την  κατοχή  διατήρησαν  τη  γλώσσα  και  τη  χριστιανική  πίστη  τους  ως  κρυπτοχριστιανοί . Στις  αρχές  του  19^ου αι .  στο  Ταγκανρόγκ  έζησαν  οι  απόγονοι  της  βυζαντινής  αυτοκρατορικής Δυναστείας  των  Κομνηνών . Αυτοί  έγιναν  συγγενείς  με  τα  παιδιά  του  Ιβάν  Αντρέγιεβιτς  Βαρβάκη , μυθικού  ήρωα  της  Ελλάδας  και  ευεργέτη  του  Ταγκανρόγκ . Ο  Ιβάν  Αντρέγιεβιτς  Βαρβάκης  γεννήθηκε  το  1732  στα  Ψαρά . Το  1770  προσέφερε  τις  υπηρεσίες  του  στο  ρωσικό  ναυτικό . Πήρε  μέρος  στον  πρώτο  ρωσο – τουρκικό  πόλεμο  του  1769 – 1774 . Για  τη  συμμετοχή  του  αυτή    χορηγήθηκε  σ’ αυτόν  και  τα  παιδιά  του  πολύ  αργότερα  , το  1820 , ο  βαθμός  του  ευγενή . Η  κόρη  του  Μαρία  ήταν  πρώην  σύζυγος  του  Νικόλαου  Κομνηνού . Τα  υπόλοιπα  παιδιά  ήταν  ο  Ιβάν , ο  Ίγκορ , ο  Αντρέι , ο  Μάρκ  και  ο  Κοσμά . Το  γένος  Βαρβάκη  - Варваци -  είναι  εγγεγραμμένο  στο  2^ο μέρος  του  βιβλίου  μητρώου  γέννησης  του  Κυβερνείου Εκατερίνοσλαβ .  Ο  Ιβάν  Αντρέγιεβιτς  ήταν  μέλος  της  Φιλικής  Εταιρείας και  πήρε  ενεργό  μέρος  στον  εθνικοαπελευθερωτικό  αγώνα  των  Ελλήνων . Σε  ηλικία  35  ετών  ήταν  φημισμένος  πειρατής  και  θαλασσόλυκος  για  το  κεφάλι  του  οποίου  ο  σουλτάνος  προσέφερε  χιλιάδες  πιάστρα . Το  1770  ο  Βαρβάκης  τέθηκε  στην  υπηρεσία  της  ρούσικης  αρμάδας  υπό  τη  διοίκηση  του  ναυάρχου Γ. Σπυρίντοβ και  πήρε  μέρος  στις  επιχειρήσεις  στο  Αιγαίο . Διακρίθηκε  ιδιαίτερα  στη  ναυμαχία  του  Τσεσμέ στις  26  Ιουνίου  1770 .

Το  σύμβολο  των  θαλασσόλυκων  του  Ιωάννη  Βαρβάκη

Ο  Ιωάννης  Βαρβάκης  δώρισε  για  τη  λειτουργία  του  Νοσοκομείου  του  Ταγκανρόγκ –  σήμερα  2^ο Νοσοκομείο – ένα  εξοχικό  αγρόκτημα , ένα  σπίτι , ένα  οικόπεδο  και  μεγάλο  χρηματικό  ποσό  για  τη  συντήρησή  του .  Ο  συγγραφέας Β. Α. Σλεπτσόβ που  ζούσε  στην  πόλη  γράφει  τις  εντυπώσεις  του  : « ... Ταγκανρόγκ . Ελληνικό  βασίλειο . Λίγο  μοιάζει  με  το  Κίεβο . Μόνο  ...  εδώ  Έλληνες . Όλοι  Έλληνες . Διανομείς , ιερείς , δάσκαλοι , κρατικοί  υπάλληλοι , καλλιτέχνες  -  Έλληνες . Οι  επιγραφές  ελληνικές . Και  στη  σειρά , ότι  ήξερα  από  μια  ελληνική  φράση : εμπορική  τράπεζα -.  Είναι  τράπεζα . Μου  αρέσει ... » .  Για  την  ικανοποίηση  των  πνευματικών  σκοπών  της  ελληνικής  παροικίας , έφτασε  εδώ  ο  ιερομόναχος  Γεράσιμος  Μπελούτ . Σ’ αυτόν  επέτρεψαν  να  λειτουργεί  στην  εκκλησία  Τρόϊτσκαγια . Σε  αυτή  την  εκκλησία  βαφτίστηκε  ο  μετέπειτα  δήμαρχος  της  πόλης  Π. Φ. Ιορντάνοβ , ενώ  εδώ  έκαναν  τους  γάμους  τους  και  βάφτισαν  τα  παιδιά  τους  η  οικογένεια  του  Γεράσιμου  Δεπάλδου . Αργότερα  οι  Έλληνες  έχτισαν  τη  δική  τους  εκκλησία  που  χρονολογείται  στα  1781  και  αφιερώθηκε  στους Αγίους  Κωνσταντίνο και Ελένη . Η  εκκλησία  ήταν  ξύλινη  και  βρισκόταν  στη  θέση  που  είναι  σήμερα  ο  αριθμός 54 της  οδού  Γκρέτσεσκαγια . Μεταξύ  των  ενοριτών  του  ναού  πολλοί  ήταν  οι  επιφανείς  δωρητές . Αυτοί  ήταν  έμποροι , επιχειρηματίες , παιδιά  και  εγγόνια  ναυτικών  που  συμμετείχαν  σε  σπουδαίες  ναυμαχίες  στο  Αιγαίο  κατά  των  Τούρκων , όπως  ο  Ιωάννης  Βαρβάκης . Ο  Ιβάν  Αντρέγιεβιτς  Βαρβάκη  αφιέρωσε  πάνω  από  1  εκατομύριο  ρούβλια  για  την  ανέγερση  εκκλησιών , γεφυριών  και  καναλιών  σε  πόλεις  της  Ρωσίας . Οι  Ιταλοί  συνθέτες  Ιωσήφ , Σέζαρ και Γκαετάνο  Μόλλα δωρητές  του  νοσοκομείου  του  Ερυθρού  Σταυρού  της  πόλης . Ο  Επαμεινόντ  Αλαφούζοβ , ο  Αχιλλέας  Αλφεράκη που  βάφτισε  εδώ  το  γιο  του . Ο  Αχιλλέας  Αλφεράκη  έγραψε  περισσότερα  από  100  ρομάντσα  και  2  όπερες  στην  Αγία  Πετρούπολη : « Купальская дочь » - Η  λουόμενη  κόρη  -  και  « Лесной царь » - Ο  βασιλιάς  του  δάσους -.  Ο  Μάρκ  Σπυριντόνοβιτς  Μαγουλά ένας  από  τους  πρώτους  εμπόρους  του  Ταγκανρόγκ . Ο  Δήμαρχος  της  πόλης  Π. Φ. Ιορντάνοβ που  έκανε  εδώ  το  γάμο  του  με  τη  Μαρία  Αλεξάντροβνα  Λάκιερ . Ο  ιδιοκτήτης  γραφείου  εξαγωγών  Δ. Α. Νεγκρεπόντε , ο  ιδιοκτήτης  κυλινδρόμυλου  και  φάμπρικας  ζυμαρικών  Α. Δ. Νομικός . Μέλη  της  δυναστείας Χανδρή που  κατείχε  το  εμπόριο  χειροτεχνίας . Ο  Φ. Δ. Κοτοπούλη βοηθός  του  διευθυντή  της  κοινοτικής  τράπεζας  και  συγγραφέας . Μέλη  της  δυναστείας Σκαραμανγκά οι  οποίοι  κατείχαν  το  εμπόριο  δέρματος  και  κεραμιδιών  και  ήταν  ιδιοκτήτες  μεγάλου  μεριδίου  καλλιεργήσιμης  γης  στην  γειτονική  επαρχία  Μπαχμούτ . Τη  σοβιετική  περίοδο  αφαιρέθηκαν  από  την  εκκλησία  46  εικόνες  με  αργυρή  επένδυση , 18  αργυρές  λαμπάδες , 17  μπριλάντια , 1  σμαράγδι  και  37  χρυσά  αφιερώματα . Οι  μπολσεβίκοι  δεν  γκρέμισαν  αρχικά  το  ναό  επειδή  θεώρησαν  αυτόν  ως  αφιέρωμα  ξένων . Όμως  αργότερα  και  συγκεκριμένα  στις  16  Ιουνίου  1938  ήρθε  η  στιγμή  της  διάλυσής  του .

Χάρτης  του  κέντρου  της  πόλης - δεξιά  η  οδός  Γκρέτσεσκαγια






Η  οδός  Γκρέτσεσκαγια  στα  τέλη  του  19ου  αι .  Στη θέση αυτή βρισκόταν
η ελληνική εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.






Το κτίριο του μεγαλεμπόρου Κεφαλωνίτη Βαλιάνου στη διασταύρωση των οδών Αλεξάντροβσκυ
(Τσέχοβσκυ) και Δεπαλδόβσκυ(σήμερα Τουργκιένιεβσκυ), μια πολύ σπάνια φωτογραφία.






Το  παλάτι  της  οικογένειας  Αλφεράκη  στην  οδό  Φρούνζε - πρώην Νικολάγιεβσκυ .

   Το   Ταγκανρόγκ   των   Ελλήνων        1^ο   μέρος

Η  ιστορία  του  δεύτερου  ελληνικού  αποικισμού  στο  ακρωτήρι  του  Ταγκανρόγκ  και  στη  χερσόνησο  Μυούντα  αρχίζει  με  τον ρωσοτουρκικό  πόλεμο  του  1769 – 1774 . Οι  Έλληνες  επλήγησαν  σε  ξηρά  και  θάλασσα .  Την  αποκατάσταση  των  αποίκων  από  την  Ελλάδα  στα  εδάφη  της  νότιας  Ρωσίας  η  Μεγάλη  Αικατερίνη  τη  θεωρούσε  λογική  και  αναγκαία . Ο  ιστορικός  Π. Π. Φιλέβσκυ  έγραψε : « Στο  Ταγκανρόγκ  εγκαταστάθηκαν  κατά  προτεραιότητα  οι  στρατιωτικοί  και  οι  πιο  εύποροι  οι  οποίοι  μπορούσαν  να  τακτοποιηθούν  σε  εμπορική  απασχόληση ... » Ο  αριθμός  των  Ελλήνων  εμπόρων  του  Ταγκανρόγκ  υπερείχε  κατά  2  φορές  του  αριθμού  των  Ρώσων . Οι  οικογένειες  Ράλλη , Μουσούρη , Σκαραμανγκά , Ροδοκανάκη , Μπεναρδάκη κ. ά.  κρατούσαν  στα  χέρια  τους  όλο  το  διεθνές  εμπόριο . Δεν  είναι  καθόλου  υπερβολή  ότι  ο  πατέρας  του  μεγάλου  Ρώσου  ποιητή  Αντόν  Τσέχοβ ,  Πάβελ , αποφάσισε  να  στείλει  τους  2  μεγάλους  γιους  του  να  φοιτήσουν  στο  Ελληνικό  Σχολείο . Στο  Ταγκανρόγκ  έζησαν  ο  Μαυροκορδάτος , ο  Βούλγαρης , ο  Κομνηνός , ο  Παλαιολόγος  κ. ά.  Ο  ίδιος  ο  Αντόν  Τσέχοβ  έλεγε :  « Πρέπει  να  δώσουμε  σε  αυτούς  τη  θέση  που  τους  αξίζει  από  αισθητική  άποψη  και  πολιτισμική  ανάπτυξη  ιδιαίτερα  υψηλή ... Το  Ταγκανρόγκ  ... ξεσκόνιζε  κάθε  ευρωπαϊκή  πόλη . »  Οι  άποικοι  έδωσαν  στην  πόλη  την  ουσία , την  τελειότητα  και  τη  μορφή . Επίσης  ο  Παουστόβσκυ  κάτοικος  της  πόλης  και  διανοούμενος  έγραψε  στις  αρχές  του  20ού  αι . « Στο  Ταγκανρόγκ  μεταφέρθηκε  η  κουλτούρα  των  νησιών  του  Αιγαίου  και  γενικά  διαμορφώθηκε  εδώ  ένα  εξαιρετικό  μείγμα  της  Ελλάδας , της  Ιταλίας  και  της  στέπας  του  Ζαπορόζε . »  Για  τους  Έλληνες  μετανάστες  στο  Ταγκανρόγκ  ο  φρούραρχος  Ντεζεντέρας  ίδρυσε  2  οδούς  :  Την  Γκρέτσεσκαγια  και την  Μάλο – Γκρέτσεσκαγια  οι  οποίες  περιελάμβαναν  ένα  ολόκληρο  οικοδομικό  τετράγωνο .  Το  1781  εδώ  λειτούργησε  η  πρώτη  ελληνορθόδοξη  εκκλησία  των  Αγίων  Ισαποστόλων  Κωνσταντίνου  και  Ελένης . Οι  Έλληνες  στρατιωτικοί  εγκαταστάθηκαν  κοντά  στον  ποταμό  Μυούντα  και  δίπλα  στο  κάστρο  Πάβλοβσκυ .  Σύμφωνα  με  το  Διάταγμα  του  Γκριγκόρι  Πατιόμκιν  εκεί  συστάθηκαν  2  λόχοι  Ελλήνων  στρατιωτικών  , εκ  των  οποίων  σχηματίστηκε  στη  συνέχεια  ένα  ελληνικό  τάγμα  διοικητής   του  οποίου  ορίστηκε   ο  Αντώνης  Δημητριάδης  -  Антон  Дмитриев  - και  πρωτοκαπετάνιος  ο  Δημήτριος  Αλφεράκης  - Дмитрий  Алфераки .  Αυτή  η  περιοχή  της  πόλης  ως  σήμερα  φέρει  την  παλαιά  ιστορική  ονομασία  των  2  ελληνικών  λόχων . Οι  Έλληνες  ευγενείς  και  ιδιοκτήτες  γης  εγκαταστάθηκαν  στην  περιοχή  που  οριζόταν  ανάμεσα  από  το  λιμάνι  του  Μυούντα , συγκεκριμένα  από  την  παραλία  μέχρι  τους  ποταμούς  Σαμπέκ  και  Κάμενκι . Οι  οικογένειες  που  εγκαταστάθηκαν  εκεί  ήταν :  Αλφεράκη , Χουλιάρα , Ασλάνη , Καραγιάννη , Γεροδόματου , Παλαμά , Σταθά  κ. ά.  Το  1781  δημιουργήθηκε  το  Ελληνικό  Εμπορικό  Επιμελητήριο , πρόεδρος  του  οποίου  ήταν  με  εκλογή  ο  Ι. Μ. Ρουσσέτης . Αυτός   ήταν  , στην   μέχρι  εκείνη  τη  χρονική  στιγμή , ο  πρώτος  Κοινός  Οργανισμός  μετά  τη  διενέργεια  εκλογών  ανάμεσα  στα  μέλη  του . Στις  20  Ιουλίου  1784  το  Εμπορικό  Τμήμα  μετασχηματίστηκε  σε  Ελληνικό  Μαγκιστράτο . Στις  αρχές  του  19^ου  αι .  το  1/3  του  πληθυσμού  της  πόλης  ήταν  Έλληνες . Σε  διαφορετική  χρονική  περίοδο  την  Αρχή  της  Δημοτικής  Διοίκησης  ανέλαβαν  οι  Έλληνες  Σ .  Βαλιάνος , Κ. Φώτης , Α .  Αλφεράκης  και  Π .  Ιορντάνοβ . Οι  Έλληνες  έπαιρναν  ενεργό  μέρος  στην  οικονομική  ανάπτυξη  επιδεικνύοντας  παράλληλα  πλούσια  ευεργετική  δραστηριότητα . Στην  ιστορία  του  Ταγκανρόγκ  έμεινε  το  όνομα  του  ήρωα  Ι. Α. Βαρβάκη – Варваци – που  χρηματοδότησε  την  ανέγερση  του  ελληνικού  μοναστηριού  και  ίδρυσε  το  πρώτο  Δημοτικό  Νοσοκομείο  και  το  Ορφανοτροφείο .  Ο  Γ. Δεπάλδος  -  Депальдо – διέθεσε  σημαντικό  ποσό  για  το  χτίσιμο  της  « Σκάλας  των  Βράχων »  -  Каменной  Лестницы -  και  τη  δημιουργία  του  « Οίκου  του  απόμαχου  Ναύτη » .  Γενικά , υπήρχαν  ελληνικές  εκκλησίες , σχολεία , θεατρικοί  θίασοι  και  μονόπρακτα  στην  ελληνική  γλώσσα . Μεταξύ  των  Ελλήνων  υπήρχαν  ταλαντούχοι  μουσικοί , ζωγράφοι , ποιητές , επιστήμονες  κλπ. Ο  ποιητής   Н. Ф. Щербина , εγγονός  Ελληνίδας , ονόμασε  τον  εαυτό  του  « Έλληνα  του  Ταγκανρόγκ »  - Эллином  из  Таганрога .  Μεγάλο  ρόλο  στη  μουσική  ζωή  της  πόλης  έπαιξε  η  ελληνική  οικογένεια  Αυγερινού  -  Авьерино . Ο  παππούς  έγραφε  βυζαντινή  μουσική  και  έψελνε  στη  χορωδία  του  ναού  Αγίου  Κωνσταντίνου  και  Ελένης . Ο  εγγονός  Νικολάι  ήταν  γνωστός  βιολιστής  και  πρώτος  διευθυντής  του  Μουσικού  Τεχνικού  Σχολείου  στο  Ροστώβ . Ο  αδελφός  του  Α. Ν. Αλφεράκη , Σεργκέι  ήταν  γνωστός  επιστήμονας  στον  τομέα  της  Ορνιθολογίας  και  Ζωολογίας , μέλος  της  Ρωσικής  Αυτοκρατορικής  Γεωγραφικής  Ένωσης . Ο  Ν. Μ.  Συνόδης – Ποπόβ  -  Д. М. Синоди – Попов  πασίγνωστος  ζωγράφος  με  πολλές  εκθέσεις  στο  Παρίσι  στις  αρχές  του  20ού  αι . Οι  Έλληνες  διατηρούσαν  ιταλική  όπερα και  συμφωνική  ορχήστρα  την  οποία  διηύθυνε  ο  φημισμένος  συνθέτης  Β. Ι. Σουκ .  Πολλά  επίσης  προσέφερε  στα  μουσικά  δρώμενα  της  πόλης  και  η  οικογένεια  των  Ιταλών  ευγενών  Μόλλα – Молла . Ο  Γκαετάνο  Μόλλα  ήταν  προσκεκλημένος  της  Εταιρείας  Προστασίας  των  Τεχνών  και  των  Γραμμάτων . Ήταν  διευθυντής  ορχήστρας  στη  Λα  Σκάλα  του  Μιλάνο . Μετά  την  παράσταση  που  έδωσε  στο  Ταγκανρόγκ  παρέμεινε  και  έζησε  για  πάντα  εδώ . Το  ελληνικό  δράμα  « Νέος  Μαίνανδρος »  - Новый  Менандр  - υπό  τη  διεύθυνση  του  Ν. Παρασκευόπουλο  στη  σκηνή  του  θεάτρου  Ταγκανρόγκ  παρουσίασε  αρχαίο  δράμα  σε  αυθεντική  γλώσσα  για  πρώτη  φορά . Ο  Πάβελ  Φιόντοροβιτς  Ιορντάνοβ , γιατρός  έγινε  μέλος  της  Δημοτικής  Διοίκησης . Το  1909  έγινε  μέλος  του  Συμβουλίου  Εμπορίου  και  Βιομηχανίας  στην  Αγία  Πετρούπολη  και  το  1912  μέλος  του  Κρατικού  Συμβουλίου . O  Α. Ι. Κουϊντζής  -  А. И.  Куинджи  - το  1860 – 1865  εργάστηκε  στο  μοντάζ  φωτογραφίας  στο  γνωστό  φωτο – ατελιέ  του  Σ. Σ. Ισάκοβιτς – С.  С.  Исаковича . Γνωστό  επίσης  στο  Ταγκανρόγκ  ήταν  το  ελληνικό  φωτο – ατελιέ  του  Ι. Αντωνόπουλο – И.  Антонопуло .

Άποψη  του  λιμανιού  του  Ταγκανρόγκ  όπως  είναι  σήμερα






Αχιλλέας  Νικολάγιεβιτς  Αλφεράκη  ,  Χάρκοβ  1846 -  Πετρογκράντ  1919






Αρχίπ  Ιβάνοβιτς  Κουϊντζή ,  Μαριούπολη  1842  -  Ταγκανρόγκ  1910





" Πρόωρη  Άνοιξη "  πίνακας  του  Α. Ι. Κουϊντζή  1895






Η  " Σκάλα  των  Βράχων " σήμερα






Το  φωτο - ατελιέ  του  Αντωνόπουλο





Μια  ακόμη  άποψη  της  σημερινής  πόλης 

Η   Μικρή   Σαντορίνη   του   ποταμού  Δον

«  Ιστορία  –  το  μυστηριώδες  εργαστήριο  του  Θεού ... »   Γκαίτε

Στη  βιβλιογραφία  και  στις  τοπικές  εκδόσεις   που  αφιερώθηκαν  στην   Κονσταντινόβκα ,  πόλη  που  βρίσκεται  περίπου  70  χλμ .  βόρεια  του  Ντόνιετσκ   στο  έδαφος  της  Ουκρανίας  ήταν  άγνωστο  το  επώνυμο  των  γαιοκτημόνων  Νομικόσοβ . Η  οικογένεια  εγκαταστάθηκε  στη  Ρωσία , συγκεκριμένα  στο  Ταγκανρόγκ  στις  αρχές  του  19^ου  αι .  Αυτός  ο  οποίος  και αποφάσισε  πρώτος  να  εγκατασταθεί  και  να  επενδύσει  στην  περιοχή  του  « Τέλους  της  Καμπύλης » - Кривой  Торец – ήταν  αναμφισβήτητα  ο  Παντελεήμων  Νομικόσοβ . Η  καταγωγή  της  οικογένειας  ήταν  το  νοτιότερο  νησί  των  Κυκλάδων στο  Αιγαίο  , η  Σαντορίνη . Υπάρχει  μια  μαρτυρία  , που  διασώζεται  μέχρι  σήμερα  στην  περιοχή , ότι  ήταν  ο  μόνος  γαιοκτήμονας  το  1812 , όπως  και  πολλοί  άλλοι  ευγενείς  της  εποχής  εκείνης , που  ήταν  αντισυνταγματάρχης  των  Κοζάκων  της  περιοχής  του  ποταμού  Δον . Είναι  λογικό  να  υποθέσει  κανείς  ότι  η  γη  στην  κοίτη  του  ποταμού  Κριβόι  Ταρέτς  – Τέλος  της  Καμπύλης ,  στα  ελληνικά  -  παραχωρήθηκε  σ ’  αυτόν  για  τη  συμμετοχή  του  στον  πόλεμο  του  1812 . Τον  ίδιο  χρόνο  ο  Νομικόσοβ  αγόρασε  στην  επαρχία  Κούρσκ  20  οικογένειες  δουλοπάροικων  τους  οποίους  εγκατέστησε  στην  περιοχή  και  ονόμασε  τον  οικισμό  Σαντουρινόβκα – Μικρή  Σαντορίνη , στα  ελληνικά . Ο  Παντελεήμων  Νομικόσοβ  είχε  3  γιους  , τον  Νικολάι  που  γεννήθηκε  το  1813 , τον  Ντμίτρι  που  γεννήθηκε  το  1814  και  τον  Κονσταντίν  που  γεννήθηκε  το  1815 . Κάθε  παιδί  κληρονόμησε  από  τον  πατέρα  μερίδιο  της  γης  , εκ  των  οποίων  αργότερα  προήλθαν  οι  οικισμοί  Νικολάγιεβκα , Ντμίτριεβκα  και  Κονσταντινόβκα . Είναι  απόλυτα  εξακριβωμένο  ότι  το  1815  , είναι  το  έτος  γέννησης  του  μικρότερου  γιου  από  τον  οποίο  και  προήλθε  η  σημερινή  πόλη  της  Κονσταντινόβκα . Μετά  την  αποφοίτησή  του  ο  Κονσταντίν  Νομικόσοβ   από  την  Πανσιόν  των  Ευγενών  στην  Αγία  Πετρούπολη ,  επέστρεψε  στο  αγρόκτημα  που  του  παραχώρησε  ο  πατέρας  του  και  έγινε  γαιοκτήμονας . Προσέλαβε  δουλοπάροικους  που  καλλιεργούσαν  τη  γη  μέχρι  το  1861  που  καταργήθηκε  η  δουλοπαροικία  στη  Ρωσία  και  παράλληλα  ξεκίνησε  η  ενεργός  εκβιομηχάνιση  της  κεντρικής  περιοχής  του  Δον . Επί  των  ημερών  του  Κονσταντίν  και  μέχρι  σήμερα  η  πόλη  φέρει  το  όνομα  του  ιδρυτή  της  και  στις  μέρες  μας  μετράει  τον  2^ο  αιώνα  από  την  ιδρυσή  της . Οι  αγρότες  καλλιεργούσαν  τη  γη  με  τα  άροτρα  και  τα  βόδια  και  όταν  η  γη  είχε  καλές  αποδόσεις  ζούσαν  άνετα . Το  1859  στην  Κονσταντινόβκα  ζούσαν  29  κάτοικοι  και  στη  Σαντουρινόβκα  280 . Στο  τέλος  της  δεκαετίας  του  1860  ο  Κονσταντίν  Νομικόσοβ  πούλησε  μια  λωρίδα  γης  για  την  κατασκευή  του  σιδηροδρόμου  Κούρσκ – Χάρκοβ – Αζόφ . Ήθελε  πολύ  να  περνάει  το  τρένο  δίπλα  από  την  ιδιοκτησία  του  και  ο  σταθμός  να  πάρει  το  όνομα  του  οικισμού  του . Το  τακτικό  δρομολόγιο  της  γραμμής  με  ενδιάμεσο  σταθμό  την  Κονσταντινόβκα  ξεκίνησε  το  1870 . Τον  ίδιο  χρόνο , άρχισε  και  η  εκβιομηχάνιση  της  περιοχής .  Στα χρόνια  που  ακολούθησαν , το  όνομα  της  Κονσταντινόβκα  συνδέθηκε  με  τις  επενδύσεις  Βέλγων  επιχειρηματιών .  Υπάρχει  μία  καταγεγραμμένη  συμφωνία  με  ημερομηνία  01 – 08 – 1895  που  αναφέρει  ότι  : « Ο  Ντμίτρι  Κονσταντίνοβιτς  Νομικόσοβ  - εγγονός  του  ιδρυτή  της  Σαντουρινόβκα  και  γιος  του  ιδρυτή  της  Κονσταντινόβκα – πήρε  εγγύηση  6.756,75  χρυσών  ρουβλίων  από  τους  Βέλγους  επιχειρηματίες  υποθηκεύοντας  200  στρέμματα  οικοπεδικής  έκτασης  στην  κοίτη  του  ποταμού  Кривой  Торец  κατά  μήκος  του  σιδηροδρόμου . Το  1897  αρχίζει  η  παραγωγή  μπουκαλιών  από  το  βελγικό  υαλουργικό  εργοστάσιο  της  Κονσταντινόβκα .  Το  1903  ο  Λενινιστικός   « Σπινθήρας »  - Искра -  έγραφε  : « H  Κονσταντινόβκα , κόμβος  σιδηροδρόμων  του  σταθμού  Εκατερίνοσλαβ  βρίσκεται  40 – 50  μίλια  νότια  της  Σλαβιάνσκα . »  Ήδη  από  τη  δεκαετία  του  1890  χτίστηκαν  βιομηχανικά  εργοστάσια  :  ελασμάτων , υάλου , κατασκευής  καθρεπτών , κατασκευής  μπουκαλιών  και  χημικών  με  τη  δημιουργία  εργατικών  οικισμών . Το  1915  στον  οικισμό  υπήρχαν  2  νοσοκομεία , σχολείο , ιδιωτικό  γυμνάσιο , τέχνικουμ , παιδαγωγική  σχολή , ιατρική  σχολή  και  υαλοκεραμική  και  αγροτική  επαγγελματική  σχολή . Το  1923  ο  οικισμός  της  Κονσταντινόβκα  έγινε  το  κέντρο  εκπαίδευσης  της  ευρύτερης  περιοχής  που  περιελάμβανε  όλα  τα  γύρω  χωριά  και  τα  περίχωρα .  Το  1926  η  Κονσταντινόβκα  πέρασε  στη  κατηγορία  των  οικισμών  δημοτικού  τύπου  και  το  1932  ανακηρύχθηκε  πόλη  με  την  πλήρη  έννοια και  όλες  τις  εξουσίες  που  απορρέουν  από  αυτή . Υπήρχε  ανασυγκρότηση  με  αστικές  ιδιοκτησίες  και  συγκοινωνιακή  γραμμή  τραμ  από  το  σταθμό  μέχρι  το  κέντρο  της  πόλης . Το  1936  άνοιξε  τις  πύλες  του  το  Ρωσικό  Δραματικό  Θέατρο  Α. Σ. Πούσκιν . Σήμερα  η  πόλη  έχει  πληθυσμό  107.7 χιλιάδες  κατοίκους  και  έκταση  69  τετρ. χλμ .  Το  1930  και  αυτό  είναι  πολύ  ενδιαφέρον , το  εργοστάσιο  υαλουργίας  της  Κονσταντινόβκα  παράγει  αστέρες  ρουμπινιών  για  το  Κρεμλίνο  στη  Μόσχα , σαρκοφάγους  για  το  Μαυσωλείο  του  Λένιν  και  κρυστάλλινα  συντριβάνια  για  τις  παγκόσμιες  εκθέσεις  της  Νέας  Υόρκης .

Μια  μοναδική  φωτογραφία  λίγο  καιρό  πριν  την  επανάσταση  των  μπολσεβίκων  του  Λένιν , τραβηγμένη  στο  φωτο – ατελιέ  του  Τσεσνόκοβ  στην  Κονσταντινόβκα . Στο  κέντρο  απεικονίζεται  ο  Πέτρος  Νομικόσοβ  , ξάδελφος  του  Ντμίτρι  Νομικόσοβ  ο  οποίος  συνήψε  εμπορικές  σχέσεις  με  τους  Βέλγους  επενδυτές . Ο  Πέτρος  έζησε  στην  Κονσταντινόβκα  μέχρι  την  περίοδο  της  Οκτωβριανής  επανάστασης .

Χάρτης  του  1810  -  στο  κέντρο  ο  οικισμός  Σαντουρινόβκα .





Το  Σχολείο  Νο  15  και  δίπλα  η  γραμμή  του  τραμ  της  Κονσταντινόβκα  σήμερα .





Κάρτα  της  Σαντουρινόβκα  με  τοποθεσία  δίπλα  στην  κοίτη  του  ποταμού  Κριβόι  Ταρέτς .

Κινηματογράφος  « Иллюзион »

Την  εμφάνιση  στην  πόλη  Ταγκανρόγκ  κινηματογράφου  στα  τέλη  του  19^ου  αι .  κάποιοι  τη  θεωρούσαν  χρυσή  εποχή  και  αποπειράθησαν  μέσω  αυτής  να  κερδίσουν  αρκετά  χρήματα . Να , λοιπόν  πώς  συνέβη  αυτό . Στη  γωνία  της  οδού  Πετρόβσκαγια , πάροδος  Ουσπένσκαγια – σήμερα  Λένινα  62 – βρισκόταν  φάμπρικα  παρασκευής  μακαρονιών  με  ατμό . Κτίριο  ενός  ορόφου , σκεπασμένο  με  κόκκινα  κεραμίδια  και  φυτεμένο  γύρω – γύρω  με  λεύκες . Την  περίοδο  αυτή  το  κτίριο  ήταν  υπό  την  ιδιοκτησία  του  Έλληνα  υπηκόου  Αντόν  Ντμίτριεβιτς  Νομικόσοβ  από  τη  Σαντορίνη  – Αντωνίου  Νομικού  του  Δημητρίου  ελληνιστί . Μετά  το  θάνατο  του  ιδιοκτήτη , το  1894 ,  η  διαχείρηση  πέρασε  διαδοχικά  στις  πολυάριθμες  κόρες  και  γιους  του  Αντόν  Ντμίτριεβιτς . Το  Νοέμβριο  του  1907  οι  κληρονόμοι   σε  αυτή  τη  διεύθυνση  άνοιξαν  τον  κινηματογράφο  « Ιλλιούζιον »  - παραίσθηση  ελληνιστί . Λίγο  καιρό  μετά , συγκεκριμένα  στις  24  Ιανουαρίου  1908  και  κατά  την  παρουσίαση  του  ημερήσιου  φίλμ  ξέσπασε  πυρκαγιά , εξαιτίας  μηχανικής  βλάβης στη  συσκευή  μετάδοσης  της  κινηματογραφικής  κορδέλας  και  του  τμήματός  της  που  βρισκόταν  σε  μέρος  της  αίθουσας . Δημιουργήθηκε  πανικός  μεταξύ  των  θεατών  πολλοί  από  τους  οποίους  δέχτηκαν  χτυπήματα  στην  προσπάθειά  τους  να  τρέξουν  προς  την  έξοδο . Το  κτίριο  δέχτηκε  εκτεταμένες  ζημιές , όμως  δεν  καταστράφηκε  ολοσχερώς .  Στις  11  Απριλίου  1912  ξέσπασε  μια  δεύτερη  πυρκαγιά  η  οποία  με  τη  βοήθεια  ισχυρών  ανατολικών  ανέμων  και  σε  ελάχιστα  λεπτά  κατέστρεψε  ολοσχερώς  τον  κινηματογράφο , 3  στεγνωτικές  μηχανές , γραφεία  και  αποθήκες  που  ανήκαν  στους  κληρονόμους  Νομικόσοβ , το  γειτονικό  εστιατόριο  « Βορράς » - Север – ιδιοκτησίας  του  Έλληνα  υπηκόου  Α. Ρώττα , το  αρτοποιείο  Ορχιμένκο  και  τμήμα  της  σκεπής  της  οικίας  της  επίσης  ελληνικής  οικογένειας  Μπαξεβανίδη .

Η  παλιά  οδός  Πετρόβσκαγια  όπου  βρισκόταν  η  φάμπρικα  μακαρονιών  και  μετέπειτα  ο  κινηματογράφος  « Ιλλιούζιον » ιδιοκτησίας  της  οικογένειας  Νομικόσοβ .